Welcome to Gaia! :: View User's Journal | Gaia Journals

Na życzenie smile
Istotnym elementem magii średniowiecznej jest nekromancja wśród kleru. W swej książce „Policraticus” Jan z Salisbury opisuje epizod ze swej młodości, kiedy to ksiądz, u którego uczył się łaciny wykorzystywał swych uczniów do praktykowania magii nekromantycznej (wierzono, że demon może ukazać się np. na paznokciach prawiczka i w takiej postaci udzielać odpowiedzi na pytania). Historię Jana potwierdzają informacje zawarte w podręcznikach magii nekromantycznej opisujące podobne praktyki. Nie jest to też jedyne źródło mówiące o tego typu przypadkach. Jan z Salisbury podaje przykład nekromancji, tak jak rozumiano ją pospolicie w późniejszych wiekach średnich. Początkowo termin nekromancja oznaczał wróżenie (mantia) poprzez wzywanie duchów zmarłych (nekroi). W tradycji klasycznej nekromantką była Kirke, w Biblii wiedźma z Edoru. Autorzy średniowieczni wychodzili z założenia, że nie można przywrócić zmarłego do życia, jedynie demony mogły przybierać ich formę i podawać się za zmarłych.

w nastepnym odcinku wyjaśnimy sobie kim byli klerycy w średniowieczu wink a zainteresowanych tematem odsyłam do książki R. Kieckhefer: Magia w średniowieczu. Wydawnictwo Universitas, Kraków; 2001